Μια ωραία αρχαία γιορτή, ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και στο Θερινό Ηλιοστάσιο. Με τον Χριστιανισμό και τις γιορτές του έχουμε οι περισσότεροι ξεχάσει τις παλιές αγροτικές γιορτές της φύσης, που για τις παλιότερες θρησκείες είχαν και σημασία μυστηριακή. Σημασία έχει που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις γιορτάζουμε και σήμερα. Η γιορτή είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου, είναι ευκαιρία για παύση από τη δουλειά, ευχαριστία και ευχαρίστηση. Κι εμείς εδώ, όπως έλεγε ένας “συναγρίτης” είμαστε πρώτοι στις γιορτές στα φαγοπότια και στις μουσικές…
Η περσινή μας Πρωτομαγιά είχε κυλήσει πιο οικογενειακά. Είμαστε λιγότεροι, και των περισσοτέρων τα παιδιά είχαν συναινέσει να συμμετέχουν.
Φέτος, κάποια πράγματα παρέμειναν σταθερά…
Αλλά οι εικόνες μιλούν μόνες τους για ένα άλλου είδους γλέντι…
Πολλοί φίλοι, μουσική, χορός, τραγούδι, και περισσότερα μικρά παιδιά που ανανέωσαν τον πληθυσμό μας!
Οι σαλάτες ήταν παραγωγής μας – έχοντας εγκαταστήσει τρόπο ποτίσματος από το πηγάδι, φέτος καλλιεργήσαμε περισσότερο τη γη, κι έτσι είχαμε “παραγωγή”. Σπείραμε, ποτίσαμε, συγκομίσαμε λαχανικά και εμπειρίες. Είναι ωραίο να ολοκληρώνονται οι κύκλοι.
Σ’ ένα σημείο στήσαμε ηλιακό φούρνο (τον είχε κατασκευάσει μια “συναγρίτισσα” σε αντίστοιχο εργαστήριο) όπου ψήσαμε ένα νόστιμο μπριάμ!
Από πολύ μικρή θυμάμαι τη γιαγιά μου να φτιάχνει πρωτομαγιάτικο στεφάνι για το σπίτι “για να πάει καλά ο χρόνος”. Δεν το έφτιαχνε για τα παιδιά ή τα εγγόνια της, το έφτιαχνε για το σπίτι και το κρεμούσε στην εξώπορτα μέχρι τις 24 Ιουνίου, οπότε είχε στεγνώσει, και το έκαιγε μαζί με τα ξεραμένα αγριόχορτα. Σήμερα στεφάνια πουλάνε στους δρόμους οι τσιγγάνοι και τα ανθοπωλεία, και τα φτιάχνουν κυρίως τα παιδιά… Αλλά όχι μόνο!
Καλό μας καλοκαίρι
Advertisements
Leave a Reply