Αυτές τις μέρες το φεγγάρι είχε την τιμητική του. Και μια που γλύκαναν οι νύχτες, ξεκινήσαμε να μαζευόμαστε κάτι βραδάκια στον Αγρό μας, άλλοτε μετά από αγροτική εργασία και άλλοτε επί τούτου στον κύκλο με τις λεβάντες για παρέα, τσάι, κουβέντα, άντε και κανένα διαλογισμό.
Τη νύχτα ο Αγρός έχει μια άλλη χάρη. Κυκλοφορούν αθέατα τα νυκτόβια ζώα, αλλά πότε-πότε ακούμε τη φωνή της κουκουβάγιας, το απαλό σκούντηγμα των γάτων στα ξερόχορτα.Τα πάντα φωτίζονται και σκιάζονται αλλιώς. Κατά τη διάρκεια των ημερών της πανσελήνου, στο φως του φεγγαριού βλέπαμε καθαρά τα πρόσωπα και τις εκφράσεις μας, “σα να ήταν μέρα”. Είπαμε πολλά. Πολιτικά, προσωπικά, καλλιεργητικά, μεταφυσικά, όνειρα, σχέδια, φόβους και προσδοκίες.
Το βράδυ, καθώς τα μοιραζόμαστε, τα όνειρα μοιάζουν πιο πραγματοποιήσιμα, και οι φόβοι ξεφουσκώνουν όταν μιλάμε μαζί. Αυτή είναι η αξία της ομάδας: πέρα από την κοινή εργασία, το κοινό αντικείμενο της καλλιέργειας, είναι αυτό το χτίσιμο της αμοιβαίας εμπιστοσύνης που επιτρέπει στα όνειρα και τους φόβους να ξεμυτίσουν και να ξεδιπλωθούν, κάνοντάς μας όλους λίγο πλουσιότερους…
Αστικός Αγρός Χαλανδρίου 
Πριν λίγες μέρες στο γκάζι στη συναυλία των “ενΚαρδία” είδα γραμμένο σε ένα μεγάλο πανό και μου το θύμισες με το ξεμύτισμα των ονείρων.
“ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ
ΑΦΗΣΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ”
Το δικό μας όνειρο είναι να αρχίσουν στην Ελλάδα να ξυπνούν αυτοί που κοιμούνται. Ως τότε τα γεγονότα θα είναι σεισμικές δονήσεις. Όταν θα ξυπνήσουν οι κοιμισμένοι θα σταματήσουν οι σεισμοί.
LikeLike