Μέσα στο ζεστό καλοκαιράκι…

Τα καλοκαίρια είναι δύσκολα για τον αγρό – το χώμα μας είναι αμμώδες και δεν κρατάει νερό, και η αντλία του πηγαδιού δουλεύει με γεννήτρια. Και η γεννήτρια είναι γερό ποτήρι (σε βενζίνη). Το καλοκαίρι επίσης είναι η εποχή που όλο και κάπου πηγαίνουμε διακοπές, εκτός Αττικής, και έτσι και οι βάρδιες του ποτίσματος είναι μοναχική υπόθεση για όποιον ή όποια βρίσκεται εδώ…

Μοναχική, αλλά και αποδοτική! Τόσο από πλευράς αναψυχής, όσο και από πλευράς συγκομιδής!

Είναι κλισέ πια να λέμε οτι η γη δίνει απλόχερα τους καρπούς της, αλλά είναι αλήθεια. Η λίγη φροντίδα ανταποδίδεται πλούσια. Δεν είναι πάντα αυτό που περιμένεις, βέβαια. Οι ντομάτες που σπείραμε φέτος (παραδοσιακός σπόρος, τσαμπί) δεν μας πήγαν πολύ καλά. Ούτε τα κολοκυθάκια μας. Αντίθετα οι μελιτζάνες μεγαλούργησαν! Με μία φλάσκα φτιάξαμε μελιτζανοσαλάτα ανεπανάληπτη, που τη χαρήκαμε 2 οικογένειες! Σε κάθε πότισμα, σε κάθε επίσκεψη, όλο και κάτι υπήρχε για συγκομιδή: βλήτα, γλιστρίδα, βοτάνια, σύκα, πού και πού λίγη ρόκα που αναθάρρησε από το πότισμα, και τελευταία αμύγδαλα. 

ανθισμένος δίκταμος

Στο παρτέρι με τις “τρείς αδελφές”, η τρίτη αδελφή (τα φασολάκια) προτίμησε να απέχει από την παρέα. Κατά τα άλλα, τα καλαμπόκια μας έδωσαν αρκετές “κούκλες” κόκκινου και κίτρινου ποπ-κορν, και οι κολοκύθες μας μεγαλώνουν χαρούμενες…

Για όσους έχουν την απορία τι απέγινε εκείνο το παρτέρι-πέταλο που φτιάξαμε με την ομάδα της Διαρκούς Καλλιέργειας, και πώς πάνε οι ντοματιές που φυτέψαμε εκεί (“καρδιά βοδιού”, από φυτώρια της φίλης Νικολέττας), ιδού:

Τα δεσίματα γίνονται πάντα αριστοτεχνικά από τον αρχικηπουρό μας, με καλάμια που βρίσκουμε σε κοντινά ρέματα, κάνοντας πράξη την αρχή της περμακουλτούρας (διαρκούς καλλιέργειας) που λέει “χρησιμοποιείστε τοπικά υλικά” και “προτιμήστε βιολογικούς πόρους και πηγές”. 

Δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα είναι φέτος η συγκομιδή του αγρού μας σε είδος. Καλλιεργούμε λίγα μόνο παρτέρια, κι αυτά πειραματικά, “παίζοντας”, θα έλεγε κανείς. Η οργάνωσή μας δεν είναι η καλύτερη, και σίγουρα θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερα “χέρια” να φυτεύουν, να ξεβοτανίζουν και να ποτίζουν, αλλά δεν τα έχουμε πολυ-καταφέρει (η γη θέλει δέσμευση, συνέπεια και αγάπη, κι αυτά δεν βρίσκονται συχνά στις μέρες μας, ειδικά μέσα στην πόλη). 

Ο αγρός μας παράγει γνώση, εκπαίδευση, πειραματισμό, αγάπη, ψυχική και σωματική υγεία, αναψυχή, παιχνίδι, χαρά, γιορτές, μουσική, ανθρώπινες σχέσεις, μια νέα σχέση με τη γη, αίσθηση νοήματος ζωής, βαθιές ανάσες, άγρια φυτά και βότανα… και λίγα ζαρζαβατικά.