Η Ζωή που γελά

Από τότε που πιστοποιήθηκε ως γελωτοθεραπεύτρια και συντονίστρια “γιόγκα του γέλιου”, η Ζωή Ρώσσιου-Κοκκίνη μου πρότεινε να ενσωματώσουμε τη γιόγκα του γέλιου στη ζωή του αγρού μας. Πέρασε τουλάχιστον ενάμισος χρόνος μέχρι να γίνει αυτό.

Ολο το περσινό φθινόπωρο και το χειμώνα, την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα, μαζευόμαστε και γελούσαμε.Στη γιόγκα του γέλιου το γέλιο είναι (αερόβια) άσκηση, όχι συναίσθημα ή απόρροια χιούμορ, απαραίτητα. Αν και οι ασκήσεις γέλιου που μας έκανε η Ζωή ήταν πάντοτε ευφάνταστες και μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε, ασχέτως προσωπικής ή άλλης φάσης που μπορεί να βρισκόταν ο καθένας μας! Περνούσαμε σίγουρα υπέροχα, και συχνά κάποιος από μας ερχόταν άρρωστος και έφευγε θεραπευμένος!

Της είχα λοιπόν ζητήσει να γράψει ένα μικρό κειμενάκι για τη γιόγκα του γέλιου και τα ωφέλη της, προκειμένου να το βάλω στο μπλογκ του αγρού, αλλά όλο το ξεχνούσε και όλο το ξεχνούσα (να της το θυμήσω). Στις 3 Μαϊου γιορτάσαμε την Παγκόσμια Μέρα Γέλιου (μαζί με την Διεθνή Ημέρα Περμακουλτούρας) στον αγρό μας, και η Ζωή μας χάρισε 2 συνεδρίες, μία το πρωί (ολιγομελή) και μία το απόγευμα, όπου μετείχαν πολλά άτομα και ο αγρός σείστηκε από τα γέλια!

Πριν λίγες μέρες η Ζωή (μετά από πολλές ζωηρές και γελαστές μάχες με τον καρκίνο) άφησε το πεδίο της ύλης (αυτό που κοινώς – και χαζοειδώς – λέμε “πέθανε”). Νομίζω οτι το γελαστό κορίτσι ακόμα γελάει, και πάω στοίχημα πως όπου βρίσκεται θα σκορπάει το χιούμορ της και τη χαρά. Ας τη θυμόμαστε με αγάπη, όσοι γελάσαμε μαζί της!

Οσοι ενδιαφέρεστε για τη γιόγκα του γέλιου, διαβάστε εδώ. Στις 26 Σεπτεμβρίου μάλιστα θα γίνει βιωματικό εργαστήριο γιόγκα γέλιου, στη μνήμη της αγαπημένης μας Ζωής.