Τι σημαίνει αυτάρκεια;

Θυμάμαι όταν είχα πρωτοέρθει στον Αγρό, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με τις έννοιες της αυτάρκειας και της αυτονομίας. Η αυτονομία αφορά τον τρόπο των αποφάσεων και της αυτοθέσμισης των κανόνων λειτουργίας. Η αυτάρκεια αφορά την αυτάρκεια υλικών αγαθών αλλά και αυτάρκεια γνώσεων. Στο μυαλό μου ήταν κάπως σαν να αποκόβεσαι από αυτό το συγχρόνο σύστημα του φαύλου κύκλου της κατανάλωσης και περνάς σε μία πιο κυκλική ζωή όπου αυτά που παράγεις είναι αυτά που καταναλώνεις. Λέξη κλειδί και για τις δύο έννοιες είναι η εξάρτηση. Εξάρτηση από τις βιομηχανίες, εξάρτηση από τις εταιρίες, εξάρτηση από το κράτος, εξάρτηση από κάποιους ανωτέρους σου, εξάρτηση από υπηρεσίες άλλων. Η εξάρτηση γεννούσε εξουσία και αυτό απεχθανόμουν περισσότερο από όλα.

Η αυτονομία είναι μία έννοια που πέρα από κάποια βασικές προϋποθέσεις,δύσκολα “μετριέται”, έγκειται περισσότερο στην αίσθηση των ατόμων ως αυτόβουλα ελεύθερα όντα. Η αυτάρκεια όμως “μετριέται” ,όχι ποιοτικά μόνο αλλά ακόμα και με αριθμούς. 50% αυτάρκης, 70% αυτάρκης κτλπ. Δηλαδή κατά πόσο αυτά που καταναλώνεις καλύπτονται από αυτά που παράγεις (τροφή, ενέργεια, προιόντα). Εδώ στην εξίσωση δεν μπαίνει η πνευματική αυτάρκεια,οι γνώσεις, γιατί είναι επίσης δύσκολο να μετρηθεί και στον τωρινό πολιτισμό, μας αρέσει να μετράμε με νούμερα, ό,τι δεν μετράται, δεν έχει σημασία.

Συνεχίζοντας το ταξίδι μου προς την αυτάρκεια και την αυτονομία, συνειδητοποίησα ότι ο ορισμός που τους είχα δώσει, δεν ξέφευγε πολύ από την ατομικοκεντρική κουλτούρα του συστήματος αυτού που δεν μου άρεσε, πόσο μάλλον από μία ανθρωποκεντρική θεώρηση της ζωής. Άρα είχα βρεθεί μπροστά στο γεγονός ότι το καλύτερο που είχα να προτάξω απέναντι σε ένα εξουσιαστικό καταναλωτικό σύστημα ήταν μία ακόμα ατομική λύση που προφανώς δεν λύνει το πρόβλημα… Απογοητεύτηκα! Μοιραζόμενος τις σκέψεις μου με τον Κώστα, άκουσα ” Καλά τώρα, δεν υπάρχει αυτάρκεια, αυτά είναι τρίχες κατσαρές και μια πολύ καλή εμπορική μπούρδα!”… και είχε δίκιο! Κι ο ίδιος είχε το ίδιο όνειρο αλλά και οι δύο συνειδητοποιήσαμε δεν έχει νόημα να μιλάμε για αυτάρκεια όταν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, εμείς οι ονειροπόλοι της αυτάρκειας, για να έρθουμε κοντά και να κτίσουμε αυτό το διαφορετικό κόσμο της αυτάρκειας.

Όλοι ξέρουν πως είναι η αίσθηση οι ιδέες σου αρχίζουν να χάνουν τα θεμέλια τους. Είσαι χαμένος… κι ακόμα είμαι. Σε αναζήτηση ιδανικών, είχα πεπιστεί ότι τελικά περισσότερο σημασία έχει η συλλογικότητα και η συντροφικότητα, με τους ανθρώπους που έχεις ίδιες απόψεις αλλά και με αυτούς που διαφωνείς, μία προσπάθεια ενότητας. Όμως κάτι έλειπε… Δεν μπορούσα έτσι απλά να απορρίψω την αυτάρκεια επειδή βρήκα το αδύναμο σημείο της. Έπρεπε να βρώ νέα στηρίγματα όπου κάπως θα κρατήσω όρθιο αυτό που είχε μείνει από τον παλιό μου “εαυτό”, από τα παλιά μου πιστέυω.

Η απάντηση δεν ερχότανε και έβλεπα πράγματα που δεν μπορούσα να αγνοώ. Έβλεπα ανθρώπους να εξαθλιώνονται και να αλλάζουν για να μπορούν να μπουν σε αυτό το φαύλο κύκλο της δουλείας και κατανάλωσης, που οι ίδιοι μισούσαν αλλά δεν βλέπουν άλλη διέξοδο. Βλέπω τον εαυτό μου να πείθεται σιγά σιγά από μία δουλεία που θα σε “βοηθήσει” στο μέλλον, κάποιο μακρινό μέλλον, να είσαι τελικά “αυτάρκης”, δηλαδή να μην εξαρτάσαι από κανέναν. Απλά έπρεπε να θυσιάσεις το παρόν σου. Και δεν θέλω να θυσιάσω το παρόν μου, ούτε να περιμένω το μέλλον μου. Θέλω να ζήσω το παρόν και να χτίζω τον μέλλον…

Ένα λαμπάκι άναψε κάπου στους εκατομμύρια μπερδεμένους νευρώνες του εγκεφάλου. Αυτό φώτισε τη μνήμη και αυτή με τη σειρά της έκανε παύση στο χρόνο για να επεξεργαστεί τι συμβαίνει. Είχα ακούσει κάτι τόσο απλό , αλλά και τόσο περίπλοκο που άνοιγε ένα καινούργιο μονοπατάκι στο αδιέξοδο μου. “Δεν μιλάμε για μια αυτάρκεια απομονοτισμού, δεν υπάρχει αυτό, μιλάμε για αυτάρκεια σε κοινότητα, αυτάρκεια μαζί με άλλους.”

Και τώρα αρχίζει το ταξίδι…