Διαρκής Επανάσταση

“Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών”, έλεγε ο Ελύτης. Η φύση είναι σε διαρκή κίνηση, διαρκή μεταμόρφωση. Δύσκολο να το καταλάβεις αυτό μέσα στην πόλη. Το πολύ-πολύ να δείς κάποιο πρωί κανένα πεζοδρόμιο γεμάτο φύλλα, που το μεσημέρι, γυρνώντας από τη δουλειά, θα το έχουν καθαρίσει οι υπάλληλοι καθαριότητας του δήμου. Εκτός εάν σηκώσεις τα μάτια ψηλά, και παρατηρήσεις τα χρώματα…

Μια μικρή χειμωνιάτικη βόλτα στον αγρό μετά τη μεσημεριανή μπόρα, εχτές, με έβαλε σε σκέψεις.

Τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους, και πέφτουν για ύπνο. Είναι η δική τους χειμερία νάρκη. Τα δέντρα του αγρού μας θα ξυπνήσουν σε δυό μήνες, και θα μπουμπουκιάσουν. Οταν κοιμούνται τα δέντρα, ξυπνάει το χώμα. Εχετε παρατηρήσει οτι σε περιβάλλοντα όπου δεν πολυ-επεμβαίνει ο άνθρωπος, η γη δεν μένει ποτέ ξεσκέπαστη, γυμνή; Κάτω από τα πεσμένα φύλλα εργάζονται πυρετωδώς εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, μικρο-οργανισμούς τις λέμε, οι οποίες κόβουν, λιώνουν, αερίζουν, χωνεύουν και επεξεργάζονται ότι υπάρχει επάνω και μέσα  στη γη. Τα πεσμένα φύλλα γίνονται το υπόστρωμα για να βλαστήσουν τα νέα φυτά. Στον αγρό μας αφήνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της γης “ακαλλιέργητο”, χωρίς δικές μας ιδιαίτερες επεμβάσεις, ακριβώς για να τιμήσουμε τους ρυθμούς και τις διαδικασίες της ζωής.

Στο βόρειο ημισφαίριο το χειμώνα η γη γίνεται εσωστρεφής. Λιγότερο φως και ζέστη σημαίνουν πιο αργούς ρυθμούς ανάπτυξης του φυτικού βασιλείου, και μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας εντός. Είναι μια διαδικασία αφανής για τα δικά μας μάτια, και γι αυτό συχνά υποτιμάται. Στην βιοδυναμική ξεχωρίζουμε τον “επάνω πόλο” του φυτού και τον “κάτω πόλο”, το στέλεχος του φυτού που βρίσκεται στον αέρα, έξω από το χώμα, και το στέλεχος που βρίσκεται μέσα στη γη, κάτω από τα πόδια μας (και έξω από το οπτικό μας πεδίο). Ενδυναμώνουμε και τους δύο πόλους, τον καθένα στον καιρό του, τον καθένα με το δικό του ειδικό σκεύασμα.

Ο ποιητής όταν μιλούσε για την επανάσταση των φυτών και των λουλουδιών, μάλλον μιλούσε για την άνοιξη. Αλλά η άνοιξη προετοιμάζεται, μήνες πριν.

Με τον τρόπο που διδασκόμαστε την ιστορία στα σχολεία μας, φτάνουμε να θεωρούμε οτι οι επαναστάσεις γίνονται μία φορά και άπαξ, για να ανατραπεί κάποιο συγκεκριμένο καθεστώς, κάποια συγκεκριμένη παγιωμένη κατάσταση που δεν μας αρέσει. Μιλάμε για τη γαλλική επανάσταση, την αμερικάνικη επανάσταση, την ελληνική επανάσταση, τη ρώσικη επανάσταση, και δίνουμε ημερομηνίες (ημερομηνίες που «άρχισαν», ή έγιναν γνωστές, ημερομηνίες που καταγράφηκαν στην ιστορία τελοσπάντων, γιατί όλα τα θέλουμε συγκεκριμένα, μετρήσιμα, να έχουν αρχή μέση και τέλος).

Αλλά η φύση μας διδάσκει οτι δεν υπάρχει αρχή, και δεν υπάρχει τέλος. Ολα είναι κύκλος. Η αληθινή επανάσταση είναι διαρκής.